Edurne Etxebarria Gumuzio

Argitzeari inoiz uzten ez dion kandela

Amnistía Internacional erakundeko nire ibilbidea 20 urte nituela hasi nuen; une horretan ez nuen erakundea ezagutzen, eta ez nekien nire gain zer eragin izango zuen.

Erakundea aurkezten hasiko naiz. Amnistía Internacional giza eskubideen aldeko erakundea da, eta 60 urte baino gehiago daramatza lanean mundu osoan. Erakunde aintzatetsia eta ospetsua da, alde batetik, bere lan garden eta inpartzialagatik, eta, bestetik, erakundearentzat lan egiten duen jendeak, hau da, bere langileek egiten duten lan handiagatik. Urte hauetan guztietan, aurrerapauso handiak egin ditugu giza eskubideen arloan; esate baterako, heriotza-zigorra kentzea herrialde askotan; abortua legeztatzea edo despenalizatzea; erakundeek egindako tortura salatu dugu; giza eskubideen defendatzaileei ahotsa eta babesa eman diegu… Lan asko egin dugu, baina oraindik gauza gehiago geratzen zaizkigu salatzeko.

Eta orain, neure burua aurkeztuko dut. Edurne dut izena, eta giza eskubideen defendatzailea naiz. 10 urte daramatzat Amnistía Internacionalekin lankidetzan, eta oso ibilbide luzea egin dut erakundean. Deustuko Unibertsitatean hasi zen dena, zuzenbideko ikasle nintzela. Lagun batek erakundea ezagutzen zuen, eta Bilboko Amnistía Taldearen bidez Deustuko unibertsitate-taldea sortzea erabaki genuen. Urte zoragarriak izan ziren ikasteko eta ondo pasatzeko (bai, oso ondo pasatzen genuen giza eskubideak defendatzen).

Unibertsitatea amaitu egin zen, eta, horrekin batera, talde horretan parte hartzeari utzi nion, baina ez Amnistía Internacionalen; erakundea oso zabala da, eta beti dago lekua giza eskubideen alde lan egin nahi duten pertsonentzat. Orduan, nire aktibismoaren profila aldatzea erabaki nuen, eta Euskadiko Koordinazio Batzordearekin konprometitzea erabaki nuen, hau da, erabakiak hartzen dituen organo politikoarekin. Zazpi urteko etapa bat izan zen, eta hainbat eginkizun izan nituen; 22 urterekin hasi nintzen idazkari lanetan; oso txikia sentitzen nintzen, antolakundearentzat historikoak ziren hainbeste jendez inguratuta –urte askotako esperientzia zuen jendea, gainera–, baina ez zen oztopo izan elkarrekin lan egiteko eta, batez ere, ikasteko eta neure buruarekiko konfiantza izaten ikasteko.

Batzordeko azken 4 urteak Amnistía Internacionalen Euskadiko koordinatzaile gisa egin nituen; nire aktibismoaren etapa gogorrenetako bat izan zen, baina, aldi berean, pozgarriena. Koordinatzaile gisa gardentasunaren eta parte-hartzearen alde egin nuen, aktibistak talde batu eta kohesionatu bihurtzearen alde, eta giza eskubideen hazkundearen eta defentsaren aldeko apustua egin nuen.

Gaur egun, erAgIn taldeko aktibista naiz; gizarte zibilarekin loturak sortu eta finkatzeaz arduratzen den taldea da. Gainera, erakundearen barne-kudeaketari buruzko lantalde batzuetan parte hartzen dut, gure funtzionamendua hobetzeko eta giza eskubideen alde lan egiteko eraginkorragoak izateko.

Amnistía Internacional ikasteko eta munduan gertatzen denaz jabetzeko leku bat da niretzat, eta injustizien aurrean jarduteko tresna bat, gu ez garelako isiltzen, ezta kikiltzen ere; eta erakundeak gure ahotsa goratzeko tresnak eta megafonoa ematen dizkigu. Amnistía askotariko jendea da, helburu bera duena. Etxean eta familian sentitzen zara. Zer ekarriko dit etorkizunak erakunde horretan? Ez dakit, baina zoragarria izango da.

Izena: Edurne

Adina: 30

Udalerria: Amorebieta-Etxano